Kay Noynoy Kami Video

Gloria Arroyo's plan in 2010

President Gloria Macapagal-Arroyo has confirmed that she will run for a congressional seat in the second district of her home province in Pampanga. A lot of people are wondering why would a sitting President want to slide down from the highest elective post in the land to be a Congressperson. It’s a shame!

Well, she’ll do it for her political survival. She knows that the main opposition candidate, Liberal Party’s presidential bet Noynoy Aquino, will almost certainly win in next year’s election. She knows that her supposedly anointed candidate, Gibo Teodoro, would have NO chance of winning. That’s why she allowed the disintegration of her PaLaKa party and even turned over party leadership to Gibo in a guise of reforming the party.

The truth is she’s allowing the dismantling of PaLaKa to strengthen the other political party she is secretly supporting—the NP/C (Villar’s NP and Legarda’s NPC). She’s just hoping that those who’d bolt out of PaLaKa will go to NP/C and not Noynoy’s LP.

She knows that the political battle in the national level is between the LP and NP/C, with Erap’s PMP eventually aligning with the LP after the elections and whatever left of PaLaKa forming a coalition with NP/C.

She’s now seeing the most likely scenario as:

Noynoy wins the Presidential election next year but he’ll have an unfriendly Congress. Both Senate and House of Representatives will have more NP, NPC, and PaLaKa members than LP and PMP combined. Manny Villar, who’d end up the runner-up in the presidential elections, will form a coalition with PaLaKa (and even some members of PMP) to create a formidable opposition to the LP administration.

So the Senate will be headed by opposition senator (maybe Santiago or Cayetano?) while the House of Representatives will be headed by Speaker Gloria Macapagal-Arroyo!

Nice move huh!

Very clever, indeed!

Manny Villar's speech at proclamation rally

Ipinanganak si Bonifacio dito sa Tondo, Maynila sa isang payak na pamumuhay. Bagamat hindi nagtapos ng pormal na edukasyon, si Bonifacio ay nagpursiging magbasa at mag-aral ng sarili. Ang pasisipag at pagtitiyaga ni Bonifacio ang naghubog sa kanyang kamalayan para pangunahan ang pag-aalsa ng bayan laban sa mga dayuhang mananakop.

Mga minamahal kong kababayan, mahigit ng isang daang taon ang nakakalipas mula ng simulan ang himagsikang Pilipino at nagtagumpay ng ating mga bayani na makamtan ang kalayaan ng bayang Pilipinas.

Marapat sigurong tanungin natin ang ating mga sarili:

Tayo ba ay tunay na malaya?

Tinatamasa ba natin ang kalayaan na ipinaglaban at pinagbuwisan ng buhay ng ating mga bayani?

Masasabi ba na ganap na malaya ang isang tao na nakatira sa isang sira-sirang barong-barong?

Masasabi ba na tunay na malaya ang isang tao na walang trabaho at hindi malaman kung paano mapapakain ang kanyang pamilya?

Ganap ba ang kalayaan ng isang Pilipino na hindi masiguro ang kinabukasan ng kanyang mga anak dahil wala siyang perang pampa-aral?

Ang isang taong gutom ay isang taong hindi malaya. Ang isang tao na walang disenteng pamumuhay ay walang kalayaan. Ang kalayaan at ang demokrasya ay walang saysay kung ang mamamayang Pilipino ay naghihikahos sa kahirapan.

Mga minamahal kong kababayan, humaharap ako sa inyo ngayon upang ipahayag ang sama-sama nating pagsisimula ng bagong himagsikang Pilipino! Humaharap ako sa inyo upang ipahayag ang isang bagong rebolusyon na lalaban sa kahirapan at magpapalaya sa ating mga kababayang naghihikahos

Mga kababayan, ako po si Manny Villar, ipinanganak dito sa Moriones, Tondo, Maynila. Diyan po sa ikatlong palapag ng bahay na iyan nagsisiksikan kaming siyam na magkakapatid. Kasama ang aming tatay na isang matapat na empleyado ng pamahalaan at aming ina na isang masipag na tindera ng isda at hipon sa Divisoria.

Dito kung saan tayo nagtitipon ngayong gabi, dito ako naglalaro kasama ang ibang mga bata. Sa gitna ng kahirapan, kami ng aking mga kalaro ay nagtawanan, bumuo ng pagkakaibigan at naghangad ng mas mariwasang buhay. Dito po sa Tondo nagsimulang mangahas mangarap ang isang Manny Villar.

Katulad po ng karamihan sa atin na nagsusumikap upang magkaroon ng disenteng pamumuhay, tumulong ako sa aking ina sa pagtitinda ng hipon upang mapa-aral ang sarili. Natutunan ko sa aking mahal na ina ang isang mahalagang aral ng buhay: ang pangarap ay kayang abutin sa pamamagitan ng sipag at tiyaga.

Sa awa po ng Diyos at sa ating pagsusumikap, ako ay nakapagtapos ng pag-aaral. Ang pagpupursigi kong iyan ang nagbigay sa akin ng pagkakataon na maging matagumpay sa larangan ng pagtatayo ng murang pabahay para sa mga mahihirap at middle class na pamilya.

Ang maikling kasaysayang aking ibinahagi sa inyo ay hindi lamang kasaysayan ng aking buhay. Yan ang istorya ng mga masang Pilipino na nagpupunyagi araw-araw upang mabigyan ng maayos na pamumuhay ang kanilang mga Pamilya.

Ang kwento ng sipag at tiyaga ay hindi lamang kwento ni Manny Villar. Ito ay kwento ng mga Pilipinong lumalaban sa kahirapan. Ito po ang dahilan kung bakit minarapat kong bumalik dito sa Tondo upang simulan nating tuparin ang iisa nating pangarap na makaahon sa kahirapan.

Dahil po sa talamak na kahirapan sa bansa, at dahil sa papalapit na ang halalan, madalas nating maririnig ang katagang “pagbabago”. Mayroon pang mga nagpapahiwatig na sila ang magsasalba sa ating bayan mula sa kasamaan.

Tandaan po ninyo mga kababayan, ang halalang ito ay hindi tungkol sa mga kakandidato. Ang halalang ito ay hindi tungkol sa isang tagapagligtas na mag-aahon sa atin sa pagkakalugmok. Ang halalang ito ay tungkol sa inyo. Ang halalang ito ay tungkol sa mga Pilipinong walang boses sa lipunan.

Sa susunod po na may magsabi sa inyo na ipaglalaban nila ang pagbabago, ang dapat ninyong itanong ay ito: anong klaseng pagbabago ba ang gagawin ninyo? Nauunawaan nyo ba ang lagay at hinaing ng mga mahihirap?

O ang pagbabago bang inyong tinutukoy ay pagbabago lamang ng kung sino ang nakaupo? Ang tunay na pagbabago ay hindi lamang ang pagpapalit ng pangulo. Ang tunay na pagbabago ay yaong pag-angat ng pamumuhay ng mga mahihirap na Pilipino.

Ang atin pag-hihimagsik laban sa kahirapan ay dapat masimulan sa pamamagitan ng maayos pamamalakad ng ating pamahalaan.

Ang unang-una nating dapat gawin ay sugpuin ang katiwalian at pagnanakaw sa gobyerno na nakaka-apekto sa pagbibigay ng maayos na serbisyo publiko sa ating mga kababayan.

Kailangan nating masiguro na may transparency at accountability sa lahat ng transaksyon ng pamahalaan. Lahat ng mga Pilipino ay may karapatan na malaman kung saan ginagastos ng gobyerno ang perang kanilang pinaghirapan!

Mahalaga ding ayusin ang ating ekonomiya upang mabigyan ng trabaho ang ating mga kababayan. Trabahong magbibigay sa kanila ng pagkakataong mapabuti ang buhay ng kanilang pamilya.

Subali’t higit sa pagbibigay ng trabaho, kailangan din nating palakasin ang entrepreneurial spirit sa ating bansa. Ang pamahalaan ang dapat tumugon sa mga pangunahing pangangailangan ng pinakamahirap sa ating mga mamamayan. Pangangailangan tulad ng pagkain, simpleng gamot sa lagnat at pagkakataong tumuntong man lang sa unang baitang.

Kailangan nating siguruhin na lahat ng Pilipino ay magkakaroon ng libre at mataas na kalidad ng edukasyon. Ito ang aral ng buhay ni Jose Rizal at ng iba pang magigiting na Pilipino: ang isang mabuting edukasyon ay susi sa ating paglaya hindi lamang mula sa kamangmangan kundi sa kahirapan ng buhay.

Dapat din nating bigyan ng maayos na pangangalaga sa kalusugan ang ating mga kababayan. Hindi dahilan ang kahirapan upang hindi matugunan ang pangangailangang pang-kalusugan. Walang Pilipinong dapat mamatay sa sakit dahil walang perang pambili ng gamot o pang-ospital.

Kailangan din nating bigyang pagkakataon ang ating mga kababayan na magkaroon ng murang pabahay lalo na para sa ating mga OFWs na bumalik na sa bansa.

Wala dapat squatter sa sariling bansa. ang mga Muslim, Kristyano at Lumad na patuloy na nakikibaka para sa kapayapaan sa kanilang pamayanan.

Kailangan natin ng isang usaping pangkapayapaan na nakatuon upang mabigyang solusyon ang mga ugat na suliranin ng mga kababayan natin sa Mindanao. Ang isang tunay na kapayapaan ay marapat na pandayin at hubugin ng mga kapatid natin sa Mindanao.

Sa aking paniniwala ang pinaka-epektibong paraan upang makamtan ang kapayapaan ay ang pagunlad ng Mindanao. Ang kapayapaan ay hindi lamang kawalan ng giyera, ang kapayapaan ay isang kondisyon kung saan ang mga tao ay may disenteng pamumuhay kung saan nila maaring i-habi ang kanilang mga pangarap sa buhay.

Mga kababayan, napakadami at napakalaki ng ating mga suliraning hinaharap. Napakahirap ng mga suliraning haharapin ng susunod na Pangulo. Ngunit walang pag-aalinlangan kong ipinapahayag sa inyong lahat, na ako, si Manny Villar, ay tatakbo para sa Pagka-Pangulo ng Pilipinas upang magsama-sama tayo sa bagong rebolusyong Pilipino. Isang himagsikan laban sa kahirapan!

Ang kwentong Manny Villar ay kwento ng lahat na hinangad umahon sa hirap. Ang halalang ito ay para sa lahat ng naghahangad magbago ang lagay ng mahihirap na Pilipino. Samahan nyo akong ipaglaban ang pangarap na umahon ang Pilipinas.

Noynoy Wins Presidential Survey

Here is the result of the Presidential survey with the question, "Who will you vote for in the 2010 Presidential Elections?" conducted in October 2009 in this blog:

Total number of voters: 263

1. Noynoy Aquino: 192 (73%)
2. Manny Villar: 21 (7%)
3. Chiz Escudero: 17 (6%)
4. Erap Estrada: 14 (5%)
5. Gibo Teodoro: 12 (4%)
6. Loren Legarda: 5 (1%)
7. Other: 2 (0%)

This writer also conducted an informal survey with the question, "Would you like Jim Paredes to run for Senate in May 2010 elections?"

Total number of votes: 95
1. Yes: 72 (75%)
2. No: 23 (24%)

Hindi ka nag iisa music video

A love offering to Senator Noynoy Aquino from entertainment and advertising professionals



Agency: MAD888
Director: Onat Diaz
LP: Red Romero
ECD: Nonon del Carmen
CD: Connie Lazaro
DOP: Shayne Sarte
PD: Ben Padero
AD: Juno Gallardo, Tonipet Gaba
Category: News & Politics

Celebrities (in order of appearance):
Regine Velasquez, James Yap, Kerby Raymundo, Willie Miller, KG Canaleta, Cyrus Baguio, Sharon Cuneta, Boy Abunda, Anne Curtis, Bianca Gonzales, Mariel Rodriguez, Erik Santos, Bea Alonzo, Dingdong Dantes, Ai-Ai delas Alas, Ogie Alcasid, Marian Rivera, Kris Aquino, Enrico Villanueva, LA Tenorio, Larry Fonacier and Paulo Bugia

A message from Col Ariel Querubin III

---

May the Peace of Christ be with you!

I have no doubt in my mind that the Lord has all the while been preparing me for public service. I was left for dead in 1989, and He allowed me to spring back to life. I have been imprisoned as a soldier, but I fully regained the honor and right to wear a soldier’s uniform after having been awarded the Medal of Valor in 2001. As my military career was very much back on track, I was again challenged to choose between right and wrong, between honor and injustice, between good and evil.

Even as we all work for a vibrant and prosperous Philippines, my dream is for every Filipino to enjoy the essence of freedom from poverty, fear, and injustice, to feel the tangible benefits of good governance, and to live comfortably in a society that fosters the unity of the family, protects human rights, and upholds the dignity of all.

I have not had an easy life. My life story has been replete with vivid encounters with injustice poverty, corruption, and war. These painful experiences have shaped this dream. I never succumbed to the lure of material wealth. The physical, mental, and emotional hardships have been painful, but I never sold my soul.

I am fully aware that some people would insist that men in uniform should stay away from politics; that we would serve best our nation if we were fighting wars in Mindanao; that we have no business in meddling with the affairs of the state as we have been formed and trained in the rudiments of war, and not in the civil service, much less in politics. I agree but that assumes that the people who have been entrusted with the public trust have been sincere, honest, and have been true to their pledges.

As a young soldier, armed with idealism and the fire of youth, I have offered my life to defend this country from ALL its enemies. I have suffered long and hard for the principles that I hold dearly. Many of my loved ones have suffered with me – maybe not physically, but certainly have shared in the misery and hardships that I have endured. The fire of idealism still burns in me, but I have been wiser not to engage fire with fire.

With a lot of circumspection, I have decided to run for the senate in 2010. I have no political pedigree. I have no political machinery. I have no financial resources. But I do have honor. I do have principles. I do have courage.

I believe I am ready to take on this new role, with your prayers and support this dream is not too far- fetched. It takes the collective effort of every member of this society to make things improve for a country in disarray... a country that has been plundered... a country whose hope is running dry...

All I can do, on my end, is to make the best effort possible to make society better, stand by my principles, and fight for what is right. There is hope for this country and our people, all we have to do is believe.

This I will do, if not for myself and our generation, then at least for our young children and their children. My warmest personal regards and God bless us all.

Mabuhay ang Pilipinas!


Sincerely yours,


ARIEL O QUERUBIN
querubinariel@yahoo.com
+639175414289

Kindly send this to all your relatives and friends if you believe in my cause. Thanks

---

A Politics of the Personal

Let me share with you a nice article on Noynoy Aquino by Dr. Melba Maggay, President of the Institute for Studies in Asian Church and Culture, a 31-year old research and training organization engaged in development, missiology and cross-cultural studies aimed at social transformation.

She discusses the resurgence of hope among Filipinos resulting from the announcement of Noynoy's candidacy in next year's election.

...what we are witnessing is not the politics of personalism but the power of the personal. People are not drawn to Noynoy because of personal charisma, as with the case of Joseph Estrada. Like Cory... he is not... considered experienced nor competent enough. He is not even visually appealing.

 

But Noynoy has something that is of utmost importance: a legacy that people can trust. As a vendor puts it, Kahit paano, 'yang mga Aquino, 'di yan magnanakaw...

 

Social trust, like social capital, is one of those intangibles that oil the machinery of governance... A major task of leadership is the capacity to inspire faith in the integrity and efficacy of its institutions. Societies fail when the trust level is so low that people can not even take the word of their leaders seriously, much less begin to cooperate and build things together...

 

There is nothing wrong with our culture nor with the expectations of our people. What is wrong is that our leaders continually betray them and their hopes.

 

Here's Dr. Maggay's full article...